Osteopatą nie można zostać po kilkudniowym kursie. Osteopatę cechuje dogłębna znajomość anatomii, fizjologii, embriologii, gdyż medycyna osteopatyczna w Polsce jest realizowana w ramach studiów podyplomowych. Po ukończeniu medycyny, fizjoterapii lub położnictwa można rozpocząć (w zależności od uczelni) 4-5 letni tok studiów. Jako jeden z niewielu specjalistów osteopata bierze pod uwagę nie tylko fizyczne objawy Pacjenta, z którymi się zgłosił, ale również jego sferę psychoemocjonalną, społeczną, tryb życia oraz sposób odżywiania, żeby zrozumieć przyczynę powstania danego problemu u Pacjenta. Nie oznacza to, że będzie zalecał dietę albo przeprowadzał terapię psychologiczną, ale w uzasadnionych przypadkach odeśle na konsultację do dietetyka, psychologa lub do lekarza pierwszego kontaktu.
Głównym założeniem osteopatii jest traktowanie ciała człowieka, jako integralnej całości, w której struktura i funkcja wzajemnie przenikają i uzupełniają się. Zgodnie z tą zasadą badanie osteopatyczne nie może koncentrować się wyłącznie na jednej wybranej części ciała
Osteopatia jest to medycyna manualna. Terapeuta wykorzystuje swoje ręce zarówno do badania jak i oddziaływania terapeutycznego. Podczas terapii osteopatyczej terapeuta poprawia ruchomość stawów, powięzi, narządów wewnętrznych czy nerwów, jednocześnie likwidując restrykcje i przywracając zdolności samoregulacji i samoleczenia organizmu. Terapia osteopatyczna jest nieinwazyjna i bezbolesna.
Osteopatia to dziedzina medycyny, która powstała w USA pod koniec XIX wieku. Jej twórcą jest amerykański lekarz, chirurg, Andrew Taylor Still. Na początku XX wieku pierwsza szkoła osteopatii została otworzona w Europie, a konkretnie w Wielkiej Brytanii. Na początku XXI wieku osteopatia zawitała do Polski.
